Det vandrande folket

For ei veke sida kom eg til Addis Ababa etter ein fantastisk tur sørover til Sør-Omo. Eg, Therese, Trine, Kåre, Jeanette, Christian og Elisabeth kjørte fredag etter skulen, den 16. oktober, til Arba Minch. Der overnatta vi dinne gongen på gjestehuset som NLM har der. Vi var ein liten tur innom bibelskulen som ligg på tomta, som Mekane Yesus kirka driv der. Tidlig laurdag kjørte vi vidare sørover og tok ein snartur innom Gisma, i Voitu-dalen, der Karsan og Fredrik Hector med barn bor og jobbar med bibeloversettelse til Samakko-språket. Der åt vi middag hos dei og fekk ein liten omvisning på misjonsstasjonen der, før vi kjørte vidare mot Jinka. Vi var i Jinka til mandagen og var med på gudstjeneste der på søndagen, før Hanna Rasmussen (ein dansk misjonær som bur i Jinka) tok oss (eg, Therese, Trine og Kåre) med vidare sørover til Omorate, som ligg nesten på grensa til Kenya. Der er det ein gamal misjonsstasjon, men det er ingen fastbuande som bur der no, men ein tidligare misjonær frå Island, Kalli, har vore der no i 3 mnd saman med to ungdomar. Så vi var der og besøkte dei, og fikk sett litt av det som er misjonsmarka vår heilt i sør. Der var vi ei natt før vi kjørte tilbake til Jinka. Vi var to netter til i Jinka før vi satte snuten nordover igjen. Vi overnatta ein dag til i Arba Minch, denne gongen på Paradise Lodge, og så var det siste stykke på 7 timar frå Arba Minch til Addis Ababa. Eg skal prøve å fylle inn litt fleire detaljar seinare om det mest interessante av det vi opplevde på turen seinare. Men eg vil aldri bli heilt ferdig viss eg skal fortelle om alt.

Det eg vil fortelle om no er alle dei menneska vi ser longs med vegen nesten uansett kor vi køyre. Dei fleste i dette landet som bur ute på landsbygda går og går og går, og bærer tunge byrder. Longt i frå alle byar og tettstader, så er det folk som er på vandring, og veldig monge bære óg tungt med vatn, mat, greiner og andre ting dei treng. Nokon er på veg til markedet for å få selge varene sine, noken er på veg heim i frå markedet, og noken er på veg heim i frå marka eller arbeidet sitt. Vi nordmenn kunne aldri komt på tanken å skulle bære alle disse tinga på ryggen eit så longt stykke, men her har dei ikkje noko valg. Men det er ikkje alle som bære, mennene, går som regel tomhendt, kanskje med ein stol eller eit våpen i handa. Her i Etiopia så er det kvinnene som bære, for er det ikkje det ein har koner til? Eg prøvde å ta litt bilder ut igjennom vinduet, men kvaliteten er litt varierande når ein sitter i ein bil i fart og vegen er humpete. Monge av desse stammefolka som lever i Sør-Omo har óg mykje av inntekta si ifrå turistar, ved å t.d. be om pengar for å bli tatt bilde av. Derfor var det monge av dei vi såg som kom springande etter bilen og ville ha penga frå oss, når dei såg at vi tok fram kameraet.

Kom til meg, alle de som slit og har tungt å bera; eg vil gje dykk kvile! Ta mitt åk på dykk og lær av meg, for eg er mild og mjuk i hjartet; så skal de finna kvile for dykkar sjel. For mitt åk er godt, og mi bør er lett. Matt. 11,28-30.

Kast di bør på Herren, han vil sørgja for deg! Salme 55,23.

Om eg så går i dødsskuggens dal, er eg ikkje redd for noko vondt. For du er med meg. Din kjepp og din stav, dei trøystar meg. Salme 23,4.

Lat meg få vandra i di sanning, lær meg, for du er Gud, min frelsar! Til deg set eg alltid mi von. Salme 25,5.